My - Rozdział VIII

                Czy to koniec? Eryk czuł się jakby coś przestało istnieć, jakby coś w jego wnętrzu zniknęło wśród walących się ścian jego świata. Stał teraz wewnątrz jakiejś izolatki, a jedynym źródłem światła było okno, wpuszczające widok jakiegoś pokoju. W środku krzątała się z przerażoną miną dziewczyna, jak określił, mniej więcej w jego wieku, może odrobinę starsza. Blond jej włosów co chwila tworzył wrażenie niemal białych, a jasny błękit oczu przypominał barwę nieba. Była piękna, a zwężone źrenice dodawały jej pewnego uroku.

 - Mary? – spytał sam siebie, choć nie wiedział czy to faktycznie jej imię. Nie wiedział skąd może je znać. I czemu ma wrażenie, że ją zna?

Podeszła bliżej, tak jakby skradała się w jego kierunku, nie tracąc przerażenia w oczach, a nawet można było dostrzec jego nasilenie. Trwało to dość długą chwilę. Zdawało się, że boi się tego, co znajduje się w miejscu, w którym był Eryk. Delikatnie dotknęła okna, które oddzielało ich od siebie.

 - Znowu chcesz mnie wykończyć? – powiedziała, nerwowo przełykając ślinę.

 - Nie! To nie tak – odpowiedział jej, choć nie miał pojęcia, co by jej powiedział, gdyby spytała o owo „tak”.

 - Znaliśmy się tyle lat, a ty po śmierci pokazujesz się ze swojej najgorszej strony.

 - Najgorszej? To jaka jest ta dobra?

 - Zniknij, daj mi spokój!!! Daj mi spokój…

Krzyk zmienił się w łkanie.