Kavar - Część 1, Rysunek

Latarnia rozpłynęła się w powietrzu, pozostawiając po sobie jedynie nadal palące się światło. W obrębie światła powoli zaczęły pojawiać się drzewa, kwiaty, trawa oraz wydeptane w niej kilka ścieżek. Eryk mimowolnie wstał. Teraz nie czuł bólu. Każdy ruch był zupełnie bezproblemowy. Dziwnym trafem nie dziwiły go zmiany w otoczeniu. Czuł, jakby były one codziennością.

Momentalnie cały widoczny obszar do złudzenia przypominał znany mu park, w którym spędzał wiele czasu.

Obrócił się wokół własnej osi, chcąc nacieszyć oczy dobrze znanym widokiem. Ponownie spojrzał w kierunku swojego rozmówcy, lecz nie mógł go nigdzie dostrzec.

 - Gdzie jesteś? – zapytał głośno.

Jedyną odpowiedzią było echo, nieco zniekształcone z nieznanych mu powodów. Rozejrzał się ponownie, tym razem nieco nerwowo. Czuł jego obecność, lecz nie mógł określić, gdzie się znajduje.

 - To nie jest śmieszne. – Stwierdzenie zawierało w sobie sporą nutkę strachu.

 - Za tobą. – Eryk po usłyszeniu tego powoli obrócił się w stronę, gdzie myślał, że usłyszał głos

Ponownie nie zauważył owej istoty, jednak uwagę jego przykuł kawałek kartonowej kartki leżącej na najbliższej ławce. Podszedł powoli do niej, po czym uniósł papier w celu zbadania.

 - Ale… - Głos Eryka zdawał się napotkać w gardle przeszkodę, której nie mógł pokonać.

 - Ale… - powtórzył sam za sobą. W odpowiedzi usłyszał jedynie skrzekliwy śmiech i pstryknięcie palcami.

Cała sceneria powoli zaczęła zanikać, by w końcu zostać zastąpioną nieprzyjemną scenerią, której punktem centralnym była owa latarnia. Eryk zdawał się nie zauważyć tej zmiany, był zbyt pogrążony w badaniu zawartości kartki, która jako jedyny element parku nie zniknął.

 - Teraz rozumiesz? – spytał głos, gdy uznał, że istnieje możliwość nawiązania kontaktu z Erykiem.

 - Ale… nie rozumiem… - Słowa Eryka przystroiła panika.

Słowa nie uzyskały żadnego komentarza, jakby z braku chęci przerywania tego monologu.

 - …ale to przecież tylko rysunek… to nie może być… przecież…

 - Być może – stwierdziła postać, przerywając, i nie próbując nawet przejawiać jakichkolwiek uczuć

 - Ale… jak… to tylko…

 - …rysunek. – Tym razem zdanie zostało zakończone przez drugą osobę – owszem. Jednak przypomnij sobie co było powodem powstania tego rysunku.