My - Rozdział II

 - Znowu? – Spytał sam siebie, po czym opuścił twarz na ziemię.

Znowu czuł, jak masakryczny ból próbuje zniszczyć jego czaszkę od wewnątrz. Tylko czemu? Znowu miała powtórzyć się ta sama rozmowa, która teraz była jedynie wspomnieniem? Wydawało się być to niedorzeczne, jednak wstał, tak samo jak kiedyś. Poznawał to miejsce, mimo tego wydawało mu się ono dziwne. Tak jakby był w odbiciu lustrzanym tego miejsca. Nie widział jednak latarni, która towarzyszyła mu poprzednio. Podobnie jak nie było tu już Anioła Stróża. Zabrakło go? A może to on sam jest teraz swoim drogowskazem?

 - Nie poznajesz tego miejsca? – Niczym echo do jego uszu dotarł delikatny, a zarazem oschły głos. – Ciekawie się zapowiada. – Śmiech rozległ się jakby wewnątrz Eryka.

 - Kim jesteś? – Spytał, rozglądając się wokoło.

Nie mógł rozpoznać tego głosu. Był inny. Czy jego życie tak zmieniło Stróża?

 - Jego tu nie ma, Eryku. Jestem tu tylko ja. Martwa strona Ciebie. – Nie można było podważyć prawdziwości tych słów. Mimo to nie potrafił uwierzyć, że pan tego miejsca ot tak zniknął.  Czuł jego obecność, gdzieś tutaj.

 - Pokaż się – powiedział głośno, jakby chciał, żeby jego głos dotarł poza Kavar.

Bał się, zupełnie jak za pierwszym razem, gdy tu przybył. Ciemność wydawała się pochłaniać całość tego miejsca. I te dziwne przedmioty w powietrzu. Czy to były lustra? Odbijały rzeczywistość, choć każde w inny sposób.

            Z jednego na Eryka spoglądał on sam. Stał niczym kołek wbity w ziemię, nie zamykając oczu, ani nie mrugając. Miał źrenice powiększone na tyle, że niemal całe oko było jedną, wielką czernią. Jakkolwiek nie chciałby odwrócić wzroku, to ich spojrzenia co chwila się spotykały. Tak jakby postać z lustra chciała krzyknąć „nie znasz mnie” w jego stronę, mimo, że byli jedną i tą samą osobą.

            Drugie pokazywało coś, co na pewno nie było człowiekiem. Śliska skóra węża mieniła się na kolor zgniłych liści, przez co trzeba było się dokładnie przyjrzeć, by dojrzeć czarne oczy ukryte gdzieś wśród łusek. Wężowy język co chwila wysuwał się z ust. Niemal było słychać jak syczy, próbując coś powiedzieć.

            W kolejnym odbiciu stał pies. Białe kły wystające z gęby mówiły, kto jest panem. Zdawało się, że to jeden z tych psów, które gryzą, gdy tylko chciałoby się do niego zbliżyć, a zarazem nie można się było oprzeć wrażeniu, że uciekłby, gdyby warczenie i piana kapiąca z pyska nie potrafiły zmusić do strachu.

            Spojrzenie w czwarte lustro spowodowało, że Eryk wyciągnął rękę przed siebie, by zgiąć ją w łokciu zasłaniając blask, jaki padał na niego z wewnątrz. Stała tam kobieta. A raczej coś, co ją przypominało. Była piękna, chyba najpiękniejsza, jaką kiedykolwiek widział. Biała jak śnieg skóra wydawała się być tak delikatną, że najlżejszy nawet dotyk zamieniłby ją w proch. Błękit oczu, z jakimi spoglądała na Eryka mógł porównać do najczystszego źródła. Jednak wydawało się, że chciała się ukryć. Patrzyła z wyrzutem, roniąc co chwila kolejne łzy, które zdawały się być słyszalne gdzieś w jego głowie.

            Piąte lustro było inne niż pozostałe. Większe przynajmniej dwukrotnie, przerażające czernią swojej powierzchni. Pustka Kavaru tworzyła w nim marazm, który nie pozwalał mu na jakiekolwiek uczucia, jak gdyby były Id, które nie ma prawa zostać spełnione jako Ego, zatrzymywane już przed progiem świadomości. Czerń była dla niego czernią, jedyne wrażenie, jakie do niego docierało, to lustra wirujące wokół niego i ból, który niszczył go od środka, a jednocześnie nie istniał, niczym senna mara.

            Nagły podmuch wiatru odwrócił jego uwagę, dając mu możliwość poznania tego miejsca nie tylko za pomocą słuchu i wzroku. Jakby na komendę wydaną przez wiatr obsydianowa tafla lustra zaczęła opadać, kawałek po kawałku, stając się ciemnym prochem. Jego powierzchnia stała się widoczna, lecz nadal pokazywała pustkę. Była teraz szarością, niewskazującą na nic. Chwilę potem szarość zmieniła się w biel, po czym całe lustro zaczęło rozpływać się w powietrzu.

            Ból, który nie był niemal odczuwalny przez Eryka zmienił się w ciągu chwili w potworną mękę. Czuł, jak przez jego głowę przebiegały nagle miliony myśli, które zagłuszały siebie nawzajem, powodując krzyk, który oscylował w partyturze tortur.

            To była chwila, lecz na tyle długa, żeby mógł zrozumieć, czym jest bezradność wobec samego siebie. Ból zniknął. Znów pojawił się zastój wśród tego, co odczuwał. W powietrzu pojawiły się kolejne lustra.

            Gdy przyjrzał się jednemu z nich dostrzegł czerwień tworzącą coś na kształt oczu, które wypływały na zewnątrz. Nie widział kształtu, jaką miała postać po drugiej stronie, jednak coś mu podpowiadało, że ją już widział.

 - Stróżu? – spytał, lecz jedyną odpowiedzią było echo.

- Jego tu nie ma chłopcze. – Znowu odezwał się znajomy głos.

Czerwień z lustra zaczęła się lekko powiększać. Przez jego taflę wysunęła się dłoń. Teraz wiedział skąd zna tą czerwień. To ta sama postać, która złapała go za ramię, i która pozwoliła mu przez chwilę być dumnym z bólu. Coraz wyraźniejsze robiły się kontury kreatury, która zdawała się wychodzić z lustra, choć wciąż tkwiła w odbiciu.

            Obraz w pewnym momencie zaczął Erykowi wirować w oczach. To nie były zwyczajne zawroty. Mimo, że stał w miejscu, obraz obracał się wokół niego z ogromną prędkością. Tak jakby cały pokój zaczął nagle zataczać kręgi wokół niego samego.

Gdy ponownie otworzył oczy mógł dostrzec dobrze znaną mu postać. Ta sama, równie wysoka i równie dziwna, co wcześniej.

 - Stróżu, co się dzieje? – Zapytał Eryk.

- Popełniłeś największy błąd, jaki mogłeś popełnić – odpowiedział spokojnie, choć z lekkim wyrzutem. Jego chrapliwy głos zdawał się odbijać potężnym echem wśród przestrzeni Kavaru.

- Jaki błąd? O czym ty mówisz? Bieganie po parku ma być błędem? – Zapytał z ironią, która wskazywała na jego niedowierzanie.

Echo śmiechu wypełniło całe otoczenie.

- Bieganie po parku? Jedna rzecz w życiu, którą robiłeś dobrze. Przyjrzyj się sobie, Eryś. – Użył denerwującego zdrobnienia, jednocześnie wykonując niemal okrężny ruch długą, kościstą ręką.

            Jak na zawołanie Kavar zaczął przybierać kształt znany mu z poprzedniej wizyty. Znikły lustra, rozbite wszystkie po kolei, z których jedno było niemal doszczętnie zniszczone. Ich miejsce zajęła pustka. Kilka metrów dalej pojawiła się znana mu latarnia, która dawała jedyne światło, jakie można było tu spotkać.

- Przyjrzyj się sobie… co? – Zadał pytanie, nie rozumiejąc, o co chodzi.

- Wiesz, co jest podstawą człowieczeństwa? Życie. To ono daje ci możliwość zmiany. Ty straciłeś to życie. Przestałeś być człowiekiem, i mimo, że umarłeś możesz stąd zniknąć.

- Ale o co ci kurwa chodzi? – W głosie Eryka czuć było bardziej rozkaz niż pytanie. – Jestem tu już drugi raz. I co? Wcześniej pierdoliłeś, że nie można było stąd wyjść, a teraz? „Możesz stąd zniknąć”. – Ton głosu Eryka momentalnie wkroczył w sferę zdenerwowania.

- To nie… - Zaczął, lecz jego wypowiedź została natychmiast przerwana.
- Chuj mnie obchodzi twoje pierdolenie. Teraz sprawa jasno. Mów, co się dzieje. – Czerwień w oczach Eryka sprawiała, że wydawały się one płonąć.

- Ehh… Znowu on… - burknął pod nosem Stróż, po czym podszedł do Eryka i chwycił go za głowę, lekko unosząc do góry tak, że ten musiał stawać na palcach, by mieć jakąkolwiek styczność z podłogą.

Pokój zaczął znikać. Zdawał się być ruchliwą autostradą, na której jedynie migoczą światła uciekających przed czasem samochodów. Wśród całego zamieszania jedynie dwie osoby stały nieruchomo – Eryk i Stróż. Czas i przestrzeń przestawały istnieć.